Waldemar Łysiak, doRzeczy, nr 10/263, 5-11.03.2018 r.
Musząc żyt obok Niemców, męczę się i żyję,
Lecz nienawiść do tyła rozkrzewia się w duszy,
Kiedy jestem przy Niemcach, tak mi serce bije,
Że mi się kiedyś w piersiach od wzgardy rozkruszy
Juliusz Słowacki
Pokqd ziemi, pokąd słońca,
Lach nie będzie Niemcu bratem
Teofil Lenartowicz
Pierwiej w księżycu na tronie zasiędzie,
Nim Niemiec Polakowi przyjacielem będzie
Aleksander Fredro
Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz
Maria Konopnicka
A Niemcy tymczasem po cichutku, spokojnie
i systematycznie swoje robią
Wacław Berent
Salonowy kombinator o celebryckim już statusie, reklamujący się jako filozof Jan Hartman, umieścił na swym wojowniczo politpoprawnym blogu frazę: „Przepraszam Niemców za PiS”. To nic zaskakującego, filogermańskich „Prusaków” jest w Salonie, czyli w opozycji, co niemiara. Skąd ta nazwa? Otóż „Stronnictwem Pruskim” rodzimi „narodowcy” zwą już od dawna Tusko- wą Platformę Obywatelską, nawiązując do łaszenia się platformersów u stóp Merkelowego Berlina, jak również do XVIII-wiecznej antypolskiej perfidii Prus. Król Fryderyk II zwany Wielkim był pomysłodawcą i motorem pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a jego koronowani następcy działali identycznie antypolsko. Mieli przy tym wsparcie ideologiczne ze strony oświeceniowych niemieckich filozofów. Exemplum Christoph Bernard Joseph Schucking, który w swych „Adresowanych do Przyjaciela rozmyślaniach Kosmopolity na temat rewolty polskiej” („Pensees d’un Cosmophilite a un Ami sur la revolution de Pologne”, Munster 1773 
(Przywołuję tę akurat broszurę, gdyż jest ona niezwykle rzadka. Nie znali jej ani historycy przedwojenni [Stanisław Kot, „Rzeczpospolita Polska w literaturze politycznej Zachodu”, 1919), ani powojenni (Wacław Zawadzki, „Polska Stanisławowska w oczach cudzoziemców”, 1963; Jan Gintel, „Cudzoziemcy o Polsce”, 1971).) wazeliniarsko pisze do Fiydeiyka II jako „filozof” do „filozofa”, przedkładając adresatowi swą entuzjastyczną opinię na temat słuszności rozbioru Polski (1772) dokonanego z inicjatywy Berlina. Zrewoltowaną (Konfederacja Barska 1768-1772) Polskę prezentuje jako „Rzeczpospolitą despotyzmu i anarchii” która przez swą „nazbyt nieposkromioną suwerenność” (sic! — „l’independence de plus indompte”) stanowiła „ciągłą groźbę dla swych sąsiadów”, więc trzeba było zapobiec tej groźbie rozbiorem.
Czytaj dalej Ku wielkiej przestrodze dla Patriotów Polaków i na pohybel czerwonej chołocie
